‘การเล่น’ เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตมนุษย์มาแต่โบร่ำโบราณ การเล่นนั้นไม่มีความหมายและคำจำกัดความที่ตายตัว มันคือกระทำใดๆก็แล้วแต่ที่ก่อให้เกิด ความสุข ความบันเทิงใจ ความสนุกสนาน ความหลงใหลในการเล่นของมนุษย์ทำให้เราคิดค้น และประดิษฐ์อุปกรณ์หรือเครื่องมือที่ใช้ประกอบการเล่นมากมาย อาทิเช่น ใบและก้านกล้วยถูกนำมาสร้างม้าในจิตนาการดังที่เราเห็นในการละเล่นไทยอย่างไม้ก้านกล้วย

ต่อมาในยุคโมเดิร์นนิสม์ซึ่งเป็นยุคที่นักออกแบบมักจะแยกย่อกและลดทอนสิ่งตกแต่งที่ไม่จำเป็นออกไปให้เหลือไว้เพียงแกนหลักที่จำเป็นเพียงเท่านั้น อาจเป็นช่วงเวลาเดียวกันนี้ที่ การจำกัดความหมายทางวิทยาศสตร์ของการเล่นถูกนำไปยึดโยงกับการเคลื่อนไหวของร่างกายมนุษย์และสุขลักษณะ เช่นการปีนต่าย การกระโดด การวิ่ง การคลาน การนั่ง การยืน แนวคิดนี้นำไปสู่เครื่องเล่นตามสนามเด็กเล่นและในสวนสาธารณะที่เรามักคุ้นตาและเป็นสิ่งที่เป็นภาพจำในวัยเยาว์ของใครหลายๆคน เครื่องเล่นที่ประกอบไปด้วยชิ้นส่วนต่าง เช่น สไลเดอร์ ราวโยน หน้าผาจำลอง เพดานตาข่าย ห่วงลอด และ อุโมงค์เป็นต้น อุปกรณ์สนามเด็กเล็กมาตราฐานลักษณะนี้แน่นอนว่ามีประโยชน์ต่อพัฒนาการทางร่างกายและอารมณ์ของเด็ก แต่คำถามคือเครื่องเล่นในรูปแบบนี้มีส่วนในการพัฒนาความคิดสร้างสรรค์ของเด็กๆมากน้อยแค่ไหน ด้วยความที่เครื่องเหล่านี้มีลักษณะการเล่นที่ตายตัว และไม่ยึดโยงกับสภาพแวดล้อมและบริบทรอบๆตัวมัน

จะเป็นไปได้หรือไม่ที่เราจะออกแบบลักษณะของเครื่องเล่นที่ผสมผสานระหว่างงานสถาปัตยกรรม ภูมิทัศน์ และ เครื่องเล่น เข้าด้วยกัน “ลานละเล่น” จึงเป็นแนวคิดของเพลย์สเตชั่นที่กลมกลืนไปกับสภาพแวดล้อม และให้อิสระในการตีความและการใช้งานแก่ผู้ใช่